YARINA KALIR AMA YANINIZA KALMAZ KIBRIS

Siyasette nefret ve kin dili olmaz, diyorlar.  
Olmaz diyenler, yaşanan bunca facia gibi yönetimi bize “başka seçenek mi var” diye dayatmaya çalışıyorlar.  
Olmadı, “Seni kim tanıyor, ne yaptın ki?” deyip sistemin dışına itiyorlar.  
Sonra da “Elimde bu var, ne yapalım?” diye kendi yarattıkları metazoriyi bize dayatıyorlar.  

Al gülüm ver gülüm olmuş bir siyaseti onurlandırmak için, liyakatli dedikleri hammacılara peşkeş çekiyorlar.  
Genel başkanlık seçiminde dördüncü olmuş adayı başa getiriyor, iki kez seçilmiş adayı saf dışı bırakıyorlar.  
Partiyi çiftliği gibi kullananları koltuk değneği, taraf yaratmak için gözünü karartanları parti ortağı yapıyorlar.  

Ortalık yangın yeriyken, yangını söndürmek için mücadele etmesi gerekenler, “Aman yanaşmayın, kendiliğinden söner,” diye doğru şartların kendilerine dönmesi için sessizce sıranın gelmesini bekliyorlar.  

“Apolitik bir çoğunluk var,” deyip kimse taşın altına elini koymuyor, diyorlar.  
Koymak için mücadele edene, “Bunlar seni yer,” deyip dışarıda bırakmaya çalışıyorlar.  
“Tecrübe gerekir, lider gerekir,” diyorlar. Süreci yönetecek tecrübeli bir liderle yola çıkmaya çalışıyorsun, “O eskidi,” diyorlar.  

Devletin her kademesi adamcılık zihniyetiyle istila edilmiş, diyorlar. O zaman, sisteme çomak sokmak için mücadele edecek kitleler yaratalım diyoruz. Ama “Bilin, o falancanın damatcığı, filancanın kızcığı,” diyorlar.  

Yani ne dersek, ne yaparsak, onu engelleyecek, sistemin dışına atacak bahaneler sunuyorlar.  
Kısacası, “Sin de kal yerinde, senin yerine düşünecek birileri var,” diyorlar.  

Be bay, emin ol, senin yerine düşünen olabilir, ama biz sizin gibilere nasıl düşünmeniz gerektiğini öğreteceğiz. Tıpkı “Bana balık verme, bana balık tutmayı öğret” deyimindeki gibi.