DÜNDEN SONRA YARINDAN ÖNCE

Şöyle ifade etmiş Sevgili Zuhal Olcay umudu;

Dünden sonra yarından önce

Yaşam durur umut bitince yaşayamadıkça özgürce

Mutluluklar biter

Sevsen de

Ne güzel olurdu

Hep seninle paylaşmak

Tüm özgürlükleri

Seninleyken yaşamak

Dopdolu günlere

Hep seninle başlamak

Yarınlarla, dünlerle sonsuzluğu yaşa

DÜNDEN SONRA YARINDAN ÖNCE

YAŞAM DURUR UMUT BİTİNCE YAŞAYAMADIKÇA ÖZGÜRCE

MUTLULUKLAR BİTER

SEVSEN DE

2 yıl, kısacık ömürden kocaman 2 yıl, 2 yıl ve dahası umutsuz, yarınsız, onlar için kurulamayacak hayalsiz bir ömür.

Yazılması, söylenmesi, ifade edilmesi dahi yaşayan için çok büyük bir acıyken, bu acıdan ders çıkarıp aynı kaderin yaşanmaması için mücadele etmesi gerekenler ne mi yaptı?

Kocaman bir hiçbir şey.

Yeni yönetmelikler, eylem planları, yapı denetim, uygulamalı eğitim tatbikatı yani hiçbir şey yapılmadı.

Ama ne mi yapıldı?

Olmayan hayali bütçede kaynak ayrıldı. Ayrılan bu bütçe ile eğitim kurumları tadil edildiiii.

Tabi yersen.

 Üzerinden 2 yıl geçmesine rağmen içerisine girilemeyen okullar, konteynırlarda eğitim alan çocuklar var.

Hastaneler, yaşlı bakım evleri ve riskli binalar beklemede.

AMAAA……

Acilen bitirilmesi gereken SARAYIMIZ bitirildi.

Verilmesi gereken inşaat izinleri verildi.

Genel başkanlık seçimleri, kabine değişiklikleri ve söz verilen atamalar yapıldı.

Sahte diplomalar, peşkeş çekilen araziler, söz verilen krediler, ihtiyaç duyulan vatandaşlıklar dağıtıldı.

6 Şubat için ne mi yapıldı?

Sosyal medyadan süslü duygusal yazılar yazıldı,

Acının, hüznün duygunun görseli paylaşıldı.

Gazetelerde, televizyonlarda, üzüntülerin yanında duruşlar sergilendi.

AMA BİR ÜLKENİN “DÜNDEN SONRA YARINDAN ÖNCE” Sİ İÇİN HİÇBİR ŞEY YAPILMADI.