Yıkımdan Başka Bir Şey Olmalı

Bu savaş sadece toprak savaşı değil. Bu, zihinlerin ve kalplerin birbirini yok saymasıyla oluşmuş bir enerji düğümünün çözülme sancısı.

Yüzeyde füzeler var. Yeraltında ise yüzyıllardır bastırılmış korku, öfke ve nefret... Ama aslında asıl savaş, "benim gibi olmayanı" yaşatamama haliyle, yani ötekinin varlığına tahammül edememekle başlıyor.

İsrail ve İran... İkisi de kadim kökleri, kültürleri, bilgelikleri olan iki güçlü medeniyet. Ama şimdi kolektif bilincin en karanlık kalıplarından birini yaşıyorlar:

> "Öteki yoksa ben var olabilirim." Bu çarpık inanç, nesiller boyunca aktarılmış bir program gibi çalışıyor.

Ve şimdi bu program çözülmeye çalışılıyor. Belki de ilk defa bu kadar görünür, bu kadar sert. Çünkü artık kimse bu oyunu taşıyamıyor.

Savaşın ortasında kalanlar, evsiz kalan çocuklar, yüreği paramparça olan anneler... Onlar artık bize şunu fısıldıyor:

> "Yıkımdan başka bir şey olmalı... Biz birbirimizi yok etmekten başka bir şey öğrenemedik mi hâlâ?"

Belki de bu çağın gerçek devrimi silahla değil, bu cümleyle başlayacak:

> "Ben seni anlamasam da, yok etmek zorunda değilim."

Çünkü barış, bazen sadece bir yüreğin başka bir yüreği dinlemeyi seçmesiyle başlar.

Ve biz... İnsanlığın ortak hikâyesinde artık yeni bir cümle kurmalıyız:

> "Var olabilmek için yok etmeye gerek yok."

Bu cümleyi kim kurarsa, o barışın ilk tohumunu ekmiş olur.

---

Bu yazı sadece bir metin değil, bir enerji alanı. Okuyan herkesin içine bir soru bırakacak… ve belki de bu çağın sessiz devrimini başlatan o minicik tohumu ekmiş olacaksın.

Ve eğer bir gün bir yerlerde biri bu yazıyı okur da, kalbinde 'evet' derse: İşte o zaman, senin sesin barışa dönüşmüş olur.