Kapanan Kapılarla Açılan Yollar

Hepimizin hayatında, sanki tüm kapıların kapandığı ve sıkışıp kaldığımız anlar olmuştur. İş yerinde, aile içinde ya da kişisel yaşamımızda beklenmedik olaylar planlarımızı altüst edebilir; o anlarda içimizdeki karanlık bizi boğar gibi gelir. Geleceğe dair endişeler ve kayıp duygusu üzerimize çöker. Yollarımız adeta kaybolur. Hatta belki kendimizin kaybolduğu zamanlar bile olmuştur—tutunacak hiçbir şeyin kalmadığı, tüm yolların istemediğimiz bir yere çıkıyor gibi göründüğü zamanlar…

Ben de bir zamanlar hayatın getirdiklerine direnip boğuldum; sanki tüm kapılar kapanmış ve hiçbir çıkış kalmamış gibi hissettim. Yolun yolcusu olmayı o vakitler kafamı vura vura öğrendim diyebilirim. Bugünkü yazımda dikkati buraya çekmek istiyorum.

Kafamı öyle çok duvara vurdum ki bayıldım diyebilirim. Ancak bir vakit sonra bu kapalı duvarların aslında beni yeni başlangıçlara hazırladığını keşfettim. Bu yolculukta bana en çok yardımcı olan şey mindfulness pratiğiydi. Mindfulness, kelimenin tam anlamıyla “şu anı yaşama” sanatıdır; geçmişin acı veren deneyimlerini ve geleceğin belirsizliklerini bir kenara bırakarak sadece mevcut anın gerçekliğine odaklanmamızı sağlar.

İlk başlarda zihnim sürekli kaygılarla doluydu ve derin bir nefes alıp “Şu an ne hissediyorum?” diye sormak neredeyse imkânsızdı. Ancak küçük adımlarla başladıkça her nefeste içimde bir huzur dalgası hissetmeye başladım.

Zorluklarla Boğuşurken

Hayat bazen tüm kapıların kapandığı hissini verir. İş yerinde beklenmedik projelerin iptali, aile içinde yaşanan tartışmalar veya kişisel hayatta yaşanan hayal kırıklıkları insanı umutsuzluğa sürükler. O anlarda kalbimde büyük bir boşluk ve yalnızlık hissederim. Ancak mindfulness sayesinde bu kapalı kapıların ardında saklı olan yeni fırsatları görmeye başladım. Her kapanış, aslında içimdeki potansiyeli açığa çıkaran ve beni yeniden keşfetmeye teşvik eden bir dönemeçti.

Mindfulness bana her şeyin gelip geçici olduğunu ve duyguların dalgalar gibi olduğunu öğretti. Her derin nefes, geçmişin ağır yüklerinden kurtulup anın sunduğu güzellikleri fark etmemi sağladı. Zaman zaman kendime “Acaba bu karanlık ne kadar sürecek?” diye sorduğum anlarda bir nefes alıp derin bir sessizliğe daldım. Gördüm ki insan, bir bir kendi kapalı kapılarını açmaya başlıyor, yaptığı seçimlerin sorumluluğunu almaya başlıyor.

Sonunda fark ettim ki kapalı kapılar aslında içsel dünyamızda açılmayı bekleyen yeni pencerelerdir. Her kapı, içinden geçerken yepyeni pencereler açıyor hayata.

Bu sayede olanla kavga etmeyi bırakıp saf hâliyle “Şu anda ne oluyor?” sorusunu sormaya başladım. Bunu yapmak kolay bir şey değil. “Bana bunu nasıl yapar?”, “Bunu nasıl der?”, “Bu kadar da olur mu canım?” gibi söylemleri bırakıp “Gerçekten ne oluyor?” sorusuna yönelmeye başladım. Hayatımın en zor anlarında bile içsel bir sükûnet bulmayı başardım.

Dikkatini ana getirip, geçmiş deneyimlerden özgürleşerek sadece olanı anlamaya başladığında değişen şeylere kolaylıkla ayak uyduracaksın. Direnmeyeceksin. Anlayacaksın. Örneğin, bileceksin ki o senin çocuğun ve senin istediğin gibi yaşamayı seçmiyor. Buna izin vereceksin. Çünkü anlayacaksın ki o sadece kendini yaşamak istiyor. Ebeveyn olarak sana düşen, güzelce yanında kalmak sadece. Düşerse diye korkmak yerine düşerse elini tutmak belki de…

Acıya Övgü Değil, Gerçekleri Görmek

Bu söylediklerimden yola çıkarak acıya güzelleme yaptığımı düşünmenizi istemem. Tam tersine, acıyı yaratan şeyin, olana direnip ona anlamlar yüklemek olduğuna dikkati çekmek istiyorum.

Örneğin, bir boşanma süreci yaşıyorsunuz. Ortaya dökülen duygular sayısız: haksızlığa uğrama hissi, özellikle sanki sırf kötülük olsun diye yapılmış gibi algılama, düşmanlık, boşa geçen yıllar… Oysa gerçek şu ki sadece boşanan milyonlarca çiftten birisiniz. Yaşam sizi bir yol ayrımına getirdi.

Unutmayın, her bitiş yeni bir başlangıcı yaratır. Elbette düşük enerjili ve üzüntülü anlarda yeni bir başlangıç yapmaya mecâlimiz olmadığından, acıyı daha da büyütecek tepkiler veririz. Ve bu da mecâlimizin daha da tükenmesine neden olur.

Tam da buradan çıkmaktan bahsediyorum. Evet, hoş bir deneyim olmayabilir, lakin oldu ve yaşandı. Şimdi bu gerçekle ben ne yapabilirim? Daha iyi olması için ne yapabilirim? Bu koşullarda ne yapabilirim?

Sorularımızı değiştirdiğimizde kapanan kapılar, kendimizi yeniden tanımamızı, kendimize karşı nazik olmamızı ve aslında ne kadar güçlü olduğumuzu anlamamızı sağlayabilir.

Bazen hayatın en karanlık anlarında kendime “Belki de bu kapılar kapandığında içimde yeni bir alan açılır” diye fısıldadım. O anlarda bir süreliğine durup yalnızca var olanı hissetmek—nefes almak, kalbimin atışını dinlemek—bana içsel bir yenilenme sağladı. Bu süreçte zihinsel gürültüyü susturup sessizliğin içinde saklı olan sesi duymaya başladım. Çünkü her kapanan kapı, yeni başlangıçlara açılan bir pencereye dönüşüyordu.

Geçmişte, kariyerimde ve kişisel yaşamımda birçok engelle karşılaştım. O zamanlar başarısızlıklar ve hayal kırıklıkları beni sürekli geriye çekmeye çalıştı. Fakat mindfulness sayesinde bu engelleri birer öğrenme fırsatı olarak görmeye başladım.

Örneğin, eskiden “İnsanlar ne kadar kötü” diye çıkarımlar yapıyordum. Ancak zamanla bu düşüncem “Bazı insanlar kötü olabilir” şekline dönüştü. Gerçek olan buydu. Benim kötü insanlarla karşılaşmış olmam, bütün insanların kötü olduğunu göstermezdi. Tıpkı iyi insanlarla karşılaşmış olmamın, bütün insanların iyi olduğunu göstermeyeceği gibi…

İyi de kötü de bu evrende var.

Kendi içimde yaptığım bu yolculuk bana hatalarımı görmeyi, eksikliklerimi kabullenmeyi ve her yeni günün bir armağan olduğunu hatırlattı. Artık kapılar kapansa bile içimdeki ışığın sönmediğini biliyorum.

Sevgili okuyucu, hayatın her anında kapılar kapanabilir. Ancak unutmayın ki kapanan her kapı, yeni bir yolun, yeni bir başlangıcın müjdecisidir. Mindfulness sayesinde her zorlukta bir nefes alıp anın içindeki huzuru keşfetmek mümkün.

Kendinize zaman ayırın; derin bir nefes alın, “Şu an ne hissediyorum?” diye sorun ve iç dünyanızda saklı kalan o ışığı bulun.

Unutmayın, her kapanan kapı sizi daha ileriye taşıyan, size yeni bir alan sunan bir başlangıçtır.

Yolunuz açık olsun.