Kuzey Kıbrıs’ı sevin!

Sevin yahu!
Biraz akıllı olun!
Mis gibi ülke, ne demeye eleştirip duruyorsunuz anlamıyorum.
Senin benim gibi sıradan insanların, başka bir ülkede bu kadar ışıldaması mümkün mü?
Asla!
Misal Türkiye…
İşsizlik almış başını gidiyor.
Sokakta adam adamı kesiyor bir lokma ekmek için.
Hadi aldık seni götürdük İstanbul’un orta yerine.
Bağcılar’dasın, mesela…
3 Dakikada kıçındaki donu alırlar da ruhun duymaz.
İş bulacakmış da çalışacakmış…
Yok da…
Yahu sen bindiği taksiye bile Kıbrıslı olduğunu belli etmemeye çalışan insansın.
Yerler seni.
Diri diri yerler.
Bir lokmada…
Hüüp diye…

Gel sen otur memleketinde gül gibi.
Taş nasıl yerinde ağırsa, sen de memleketinde ağırsın, kıymetlisin.
Ama ben de ağırım.
Nereden baksan 38 okka çekerim.
Çalışırım çünkü.
Çok çalışırım.
Senin yerine de çalışırım, ötekinin yerine de.
Gece çalışırım, gündüz çalışırım.
Aklım dursa elim, elim dursa, ayağım durmaz benim.
Ama eleştirmem de.
Severim çünkü.
Niye?
Çünkü her şeyin bir anahtarı var bu ülkede.
Yılanı deliğinden çıkaracak tatlı söz gibi.
Demem “anahtar bu “diye.
Ama bilirim.
Çözülmeyecek dert yok bu ülkede.
Belki zaman alır, belki yorar, terletir ama çözülür.
Yeter ki anahtarın olsun.
Açamayacağın kapı, giremeyeceğin delik yok bu ülkede.

Demem o ki sevin bu memleketi.
Öyle üst perdeden atıp tutmak kolay.
Sevin ve sahip çıkın.
İyisini biliyorsanız da siz yapın!
Hep beraber görelim.

Değil mi ama…