Peki ya yarın yoksa?

Bu gerçekle yüzleşebilir miyiz?
Pazartesi sabahı her zamanki gibi uyanacak, işe gitmek üzere hazırlanacaktınız. Belki kahvenizi yudumlarken haberleri açacaktınız ya da çocuğunuzun kahvaltısını hazırlarken akşam için plan yapacaktınız.
Ama ya o sırada gökyüzünden üzerimize bomba yağağarsa?
Olamaz mı?

Ortadoğu’nun kalbine ait sandığımız bu kıyametler, şuan yanı başımızda kopuyor. Bugün Tel Aviv'e düşen füze, yarın Mağusa’ya isabet edebilir. İran’ın vurduğu İsrail tesisinin koordinatlarıyla, Türkiye’ye iniş yapan uçağın rotası arasındaki mesafe sadece birkaç dakika ve biz, Akdeniz’in ortasında kritik bir geçiş noktasında, kendi küçük gündemimizle oyalanırken, bu ihtimaller bize uğramazmış gibi yaşıyoruz.

Halbuki dünya bir süredir hızla değişiyor. O an geldiğinde ne uluslararası hukuk ne sınırlar ne de diplomasi bizi kurtarabilir. Üstelik biz Kıbrıslılar, bu tür bir şiddetin sadece coğrafi değil, tarihsel olarak da ortasındayız. Yarım yüzyıllık barut kokusu var burnumuzda. Doğru, alışkanlık sağırlaştırıyor insanı. Hepimiz güvende olduğumuzu sanıyoruz, çünkü yıllardır rutin yaşıyoruz. İşte bu, yanılsamanın ta kendisi.

Bir füzeyi harekete geçirmek için bir saniye, bir savaşa start vermek için bir bahane yeter. Hayatlarımız, göz açıp kapayıncaya kadar yok olabilir. Hiçbir banka hesabı, hiçbir diplomatik güç, hiçbir unvan bizi ölümden kurtaramaz. Bu gerçekle yüzleşmek, aslında sadece savaş korkusuna değil, ölüm korkusuna da bir kapı aralıyor.

Yarının olmayacağını düşünmek, bugünü özel kılar. Bu topraklarda  barışın pamuk ipliğine bağlı olduğunu kabul etmeliyiz. Çünkü bu gerçek, yanı başımızda belki de bizimle yüzleşmeye çalışıyor. Bugün Suriye'nin kuzeyinde olan, dün Gazze’de yaşanan, geçen hafta Ermenistan’da patlayan, bugün İran'da  yarın belki de bizim mahallemizde olabilir.

Felaket tellallığı yapmaya çalışmıyorum aksine bir çağrı yapmaya çalışıyorum. Barış dedigimiz temenniyle değil, bilinçle korunur ve barışın kıymeti, en çok da savaşın kopma ihtimaliyle ölçülür.

O halde soralım kendimize:
Peki ya yarın yoksa?